واژۀ موهوف در زبان فارسی به معنای بخشوده و بخشیده‌شده است. این کلمه بار معنایی عمیقی دارد و بیانگر حالتی است که در آن فرد از گناه، تقصیر یا باری سنگین رها شده باشد. کاربرد این واژه اغلب در متون ادبی، عرفانی و متون کهن دیده می‌شود و بر مفهومی فراتر از عفو ساده دلالت می‌کند. در حوزۀ عرفان و اخلاق، موهوف نشان‌دهندۀ لطف و مرحمت بی‌کران الهی است که در نتیجۀ آن، خطاهای گذشته پاک شده و فرد مجال تازه‌ای برای زندگی می‌یابد. این بخشایش، بی‌منت و بدون چشم داشت است و ریشه در مهربانی و رحمت بی‌پایان آفریدگار دارد. ازاین‌رو، این واژه علاوه بر معنای ظاهری، حامل پیامی روحانی و امیدبخش نیز هست. در کاربردهای امروزی، اگرچه این واژه کمتر در محاورات روزمره به کار می‌رود، اما در نوشتارهای رسمی، شعر و متون مذهبی جایگاه خود را حفظ کرده است. به‌کارگیری صحیح این قبیل واژگان غنی، نه‌تنها به غنای زبان می‌افزاید، بلکه در انتقال دقیق و باشکوه مفاهیم عمیق انسانی و دینی نیز نقش بسزایی ایفا می‌کند.
