ای عجبی

این زبیب ای عجبی مردهٔ انگور بود چون ورا تر کنی زنده شود اینت غریب

چنانش کرد که بیننده گوید ای عجبی مگر به زلزله گشت آن حصار زیر و زبر

بماه مانی آنگه که تو سوار شوی چگونه ای عجبی ماه را سوار که کرد

هیچ دانی چه گویم ای عجبی راست گویی که نیستم هشیار

چو آب و آتش گیتی نماند ای عجبی بماند خواهد این یادگار از آتش و آب

گشتند با نشاط همه دوستان گل بس نادر آمد ای عجبی داستان گل