صمد

در متون دینی و تفسیرها، برای واژه صمد معانی متعددی ذکر شده است. راغب در کتاب مفردات بیان می‌کند که به معنای آقا و بزرگی است که مردم برای انجام کارهای خود به سوی او می‌روند. برخی دیگر نیز گفته‌اند که به معنای چیزی است که توخالی نیست و بلکه پر است. در مقاییس اللغة آمده است که این واژه دو ریشه اصلی دارد: یکی به معنای قصد و دیگری به معنای صلابت و استحکام. به همین دلیل، خداوند متعال را صمد می‌نامند، زیرا بندگانش به درگاه او قصد می‌کنند. به همین مناسبت، معانی متعددی نیز در کتب لغت برای صمد ذکر شده است: شخصی بزرگ که در اوج عظمت قرار دارد، کسی که مردم در نیازهای خود به او مراجعه می‌کنند، کسی که برتر از او وجود ندارد و کسی که دائمی و باقی است پس از فنا و زوال مخلوقات. صمد، کسی است که در اوج سیادت و آقایی قرار دارد.