سلیطه در زبان فارسی به معنای زن زبان دراز یا زن بدزبان به کار می‌رود و به طور خاص به زنانی اشاره دارد که در گفتار خود بی‌ادبانه یا ناپسند عمل می‌کنند. این واژه به نوعی به صفت منفی اشاره دارد و به زنانی نسبت داده می‌شود که در صحبت‌های خود انتقادآمیز یا تند هستند و گاه حرف‌های ناپسند و توهین‌آمیز می‌زنند.
واژه‌ی سلیطه در زبان فارسی، بار معنایی منفی و تحقیرآمیزی دارد و غالباً برای توصیف زنانی به‌کار می‌رود که در رفتار یا گفتار خود از چهارچوب‌های ادب، متانت یا نزاکت خارج می‌شوند. این اصطلاح عامیانه معمولاً به زنی نسبت داده می‌شود که زبان‌دراز، گستاخ، پرخاشگر یا توهین‌آمیز سخن می‌گوید و با لحن تند یا بی‌پرده به دیگران می‌تازد. در عرف، چنین زنی ممکن است به دلیل رفتارهای غیرمتعادل، غیرمؤدبانه یا حتی تحریک‌آمیز مورد نکوهش قرار گیرد.
در برخی منابع، سلیطه بودن نه فقط ناظر بر بدزبانی، بلکه نشان‌دهنده فقدان شرم و حیای اجتماعی نیز تلقی می‌شود. این واژه در قالب یک صفت زنانه، بیشتر در موقعیت‌هایی به‌کار می‌رود که گوینده بخواهد زن موردنظر را به‌دلیل گفتار یا رفتارش تخریب کند یا تحقیرآمیز خطاب نماید. گاهی نیز از این واژه برای اشاره به زنانی استفاده می‌شود که فضاهای جمعی را با جنجال، فریاد یا بدرفتاری‌های کلامی به تنش می‌کشند.
اگرچه این اصطلاح بیشتر در ادبیات عامیانه و کوچه‌بازاری رواج دارد، اما بار فرهنگی آن به شدت جنسیت‌زده و دارای رنگ و بوی انتقاد اجتماعی نسبت به زنان است. در نتیجه، استفاده از آن به‌ویژه در متون رسمی یا گفتارهای اخلاقی، نشانه‌ی تحقیر یا بی‌احترامی تلقی می‌شود و پیشنهاد می‌شود با دقت و حساسیت به کار رود.
