درگه پرست

لغت نامه دهخدا

درگه پرست. [ دَ گ َه ْ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) درگه پرستنده. پرستنده درگه. خادم و بنده و ملازم درگاه:
همی گردد در این شاهانه بستان
بکام خویش با درگه پرستان.( ویس و رامین ).

فرهنگ فارسی

درگه پرستنده پرستنده درگه

جمله سازی با درگه پرست

از ظلم غلط پرستی خود بر درگه حق، به داد رفتم
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
امجق
امجق
چهارپایان
چهارپایان
کافر همه را به کیش خود پندارد
کافر همه را به کیش خود پندارد
فمبوی
فمبوی