کلمه سنقصه در آثار خاقانی به معنای «تهمت» آمده است و اشاره به نسبت دادن چیزی ناروا یا نادرست به دیگران دارد. این واژه در متون دیگر لغوی کمتر یافت شده و ظاهراً از واژه‌های ویژه و مختص به سبک شعری و ادبیات خاقانی است. در اصل، سنقصه نوعی بدگویی یا انگ زدن است که به اعتبار و شخصیت فرد آسیب می‌زند.
در اشعار خاقانی، سنقصه معمولاً در زمینه اخلاقی و اجتماعی به کار رفته و رفتار نادرست کسانی را نشان می‌دهد که با دروغ و تهمت، وجهه دیگران را تخریب می‌کنند. این کلمه بار معنایی منفی دارد و اغلب مخاطب آن، فردی است که عدالت و صداقت را زیر سوال می‌برد.
به طور کلی، سنقصه نمادی از ظلم کلامی و ناپاکی ذهنی است که از طریق انتشار دروغ یا تهمت اعمال می‌شود. این مفهوم بر اهمیت رعایت صداقت و پرهیز از نسبت دادن نادرست تأکید دارد و نشان می‌دهد که زبان می‌تواند ابزار سازندگی یا تخریب باشد.
