تهمت به معنای نسبت دادن بدی به کسی، گمان بد بردن و متهم کردن فردی به کارهای ناپسند است. این عمل از گناهان کبیره به شمار می‌آید و در قرآن مجید به شدت نهی شده و عذاب سنگینی برای آن ذکر شده است. بهتان و افتراء به معنای دروغ گفتن درباره دیگران به چیزی است که آن‌ها راضی نیستند. به عبارت دیگر، این عمل شامل نسبت دادن دروغ به فردی است که مرتکب گناه یا عمل زشتی نشده و یا چسباندن عیب و نقصی به او که در واقع وجود ندارد. این نسبت دروغ می‌تواند در حضور یا غیاب فرد باشد. بهتان و تهمت از گناهان کبیره محسوب می‌شوند و قرآن مجید به شدت از آن‌ها نهی کرده و عذاب سنگینی برای آن‌ها ذکر کرده است. در واقع، بهتان بدترین نوع دروغ است و اگر اتهام در غیاب فرد باشد، به عنوان غیبت نیز محسوب می‌شود و در این صورت، فرد مرتکب دو گناه می‌شود: یکی دروغ و دیگری غیبت. بزرگ‌ترین ظلم به برادر مؤمن این است که او را به گناهی متهم کنیم که هرگز آن را انجام نداده است. بهتان به معنای برچسب زدن به دیگران است که متأسفانه همواره در جوامع بشری وجود داشته و امروزه نیز به عنوان یکی از بزرگ‌ترین ابزارهای دشمنان و مخالفان به کار می‌رود.
تهمت
لغت نامه دهخدا
تهمت. [ ت ُ م َ ] ( اِ ) تُهَمَة. تُهمَة. گمان بد کردن... این لفظ در فارسیان به سکون دوم مستعمل است و به لفظ کردن و انداختن و نهادن و زدن وبستن و برداشتن استعمال می یابد. ( غیاث اللغات ). گمان بد بردن و گمان بد... ( آنندراج ). گمان بد. ( دهار ).بوسین و نسبت گناه و منقصت و عیب به کسی که دارا نباشد و گمان بد. ( ناظم الاطباء ). دروغ. بهتان. افتراء.دروغ بستن. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا )
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
۲. گمان بد، افترا.
۳. (اسم ) آنچه کسی به آن متهم شود.
فرهنگ فارسی
( اسم ) بدگمانی گمان بد افترا. جمع: تهم و تهمات.
دانشنامه عمومی
ویکی واژه
بدگمانی، افترا.
جملاتی از کلمه تهمت
به این هستی ز اسباب دگر تهمت مکش بیدل نفس‌کم‌نیست آن‌باری‌که بر دوش حباب افتد
چه پدر با حشمش حشمت دارا تهمت چه پسر باکرمش همت حاتم بهان
ای که از تهمت مؤثر تو عدل با علم منقسم گردد
