واژه ارضی صفتی است که به معنی «وابسته به زمین» یا «زمینی» به کار می‌رود. این واژه معمولاً در متون علمی، فلسفی و مذهبی برای توصیف امور مادی و فیزیکی مرتبط با زمین یا عالم ماده استفاده می‌شود. به بیان ساده، هر چیزی که محدود به حوزه خاک و طبیعت زمینی باشد، ارضی خوانده می‌شود.
در زبان فارسی و عربی، این کلمه به مواردی اطلاق می‌شود که ماهیت زمینی یا دنیوی دارند، برخلاف امور آسمانی یا معنوی. در فلسفه و علوم طبیعی، ارضی برای توضیح ویژگی‌ها و قوانین مواد و اشیای زمینی به کار می‌رود. این واژه همچنین در متون دینی و فقهی برای تمایز بین مسائل دنیوی و الهی استفاده می‌شود.
استفاده از این کلمه می‌تواند بار معنایی اخلاقی یا تمثیلی نیز داشته باشد. در ادبیات دینی و عرفانی، ارضی نماد تعلق به امور مادی و محدودیت‌های دنیوی است و در برابر سماوی یا آسمانی قرار می‌گیرد. بدین ترتیب، این صفت علاوه بر کاربرد علمی و توصیفی، یادآور تفاوت میان جهان مادی و معنوی انسان نیز هست.
