اهوی ختن

تقدیر به میدان تو افکنده سپر را و آهوی ختن نافه کند خون جگر را

صو‌رت‌و خط‌خال‌و عارض زلف‌و چشمت پیش هم ماه و هاله داغ و لاله مشک و آهوی ختن

رویت ختن و نرگست آهوست عجب نیست کز نافه شد آهوی ختن غالیه‌افشان

دل شدی چون نافه خون از شرم آهوی ختن را گر عبیرانگیزی آن زلف چون هندوت دیدی

چنان از حلقه ی زلف تو باد صبح مشکین است که پنداری گذر بر ناف آهوی ختن دارد

خبری یافتم از نکهت پیراهن دوست به خطا چند دوید از پی آهوی ختن