واژه‌ی جاکردن از ترکیب جا و پسوند فعل‌ساز کردن پدید آمده و در حوزه‌ی ادبیات و زبان فارسی دارای دو معنای اصلی و مجزاست. در کاربرد نخست، این فعل به‌صورت مرکب به معنای جادادن یا قرار دادن چیزی در مکانی مناسب و مشخص به‌کار می‌رود و بر عمل تنظیم و استقرار اشیا یا افراد در موقعیتی معین دلالت دارد. این مفهوم اغلب در بافت‌های کلامی روزمره و نیز متون رسمی با همین معنای ظاهری و عملی مورد استفاده قرار می گیرد.
در معنایی دیگر و در قلمروی عاطفی و روابط انسانی، جاکردن به معنای محبوب شدن، نفوذ در دل دیگری و جای گرفتن در اعماق قلب و ذهن فرد است. این کاربرد، بیانگر فرآیندی تدریجی و عمیق است که در آن شخصی به‌تدریج در جایگاهی ارزشمند و دوست‌داشتنی نزد فرد دیگری قرار می‌گیرد. این معنا عموماً در زبان شاعرانه، محاورات عاطفی و متونی که به بیان روابط میان‌فردی می‌پردازند، مشاهده می‌شود.
با توجه به این دو معنای متمایز، تشخیص صحیح مفهوم موردنظر این فعل تنها با توجه به بافت و زمینه‌ی جمله ممکن خواهد بود. این واژه نمونه‌ای از ظرافت و توانایی زبان فارسی در خلق تعابیر چندلایه و پرمعنا است که هر یک در موقعیت مناسب خود، رسایی و تأثیرگذاری خاصی به کلام می‌بخشند.
