طیره‌گری واژه‌ای است که در زبان فارسی، به‌ویژه در متون کهن و ادبیات کلاسیک، برای بیان حالت خشم و غضب به کار می‌رود. این واژه به خوبی عمق و شدت این احساس را منتقل می‌کند. از نظر لغوی، طیره به معنای پراکندگی و برانگیختگی است که می‌تواند به فوران ناگهانی و غیرقابل کنترل خشم اشاره داشته باشد. بنابراین، طیره‌گری را می‌توان حالتی از برانگیختگی شدید عاطفی دانست که به صورت غضب و عصبانیت بروز پیدا می‌کند و ممکن است با از دست دادن کنترل و رفتار غیرمنطقی همراه باشد.
اصطلاح طیره‌گری فراتر از یک واژه صرف برای خشم، دارای بار معنایی خاصی است که به ماهیت فوران‌گونه و بعضاً ناگهانی غضب اشاره دارد. این مفهوم می‌تواند شامل حالاتی باشد که در آن فرد، بر اثر تحریکات بیرونی یا فشارهای درونی، از حالت تعادل خارج شده و به سرعت دچار هیجان شدید خشم می‌شود. در ادبیات فارسی، استفاده از این واژه معمولاً برای توصیف خشم سلاطین، قهرمانان یا شخصیت‌هایی است که خشمشان پیامدهای بزرگی در پی دارد و به نوعی با عظمت و شدت همراه است.
