«احتجاب» واژه‌ای عربی‌الاصل در زبان فارسی است که به معنای در پرده بودن، پنهان شدن یا دور ماندن از دید به کار می‌رود. این واژه بیشتر بار رسمی و ادبی دارد و معمولاً در متونی به کار می‌رود که حالت پوشیدگی، نهفتگی یا کناره‌گیری را نشان می‌دهند.
در متون کهن، «احتجاب» گاه برای اشاره به گوشه‌نشینی یا کناره‌گیری شخصیت‌های برجسته، مانند شاهان و بزرگان، به کار رفته است. همچنین در ادبیات عرفانی، این واژه به معنای حجاب و فاصله میان انسان و حقیقت یا معشوق به‌کار می‌رود. بنابراین بسته به متن، می‌تواند معنای اجتماعی یا معنوی داشته باشد.
«احتجاب» بیانگر حالتی است که در آن چیزی از دید مستقیم پنهان می‌شود، خواه در سطح مادی و خواه در سطح معنوی. این پنهان‌شدگی می‌تواند نشانه دوری، حرمت یا رازآلودگی باشد. به همین دلیل، واژه علاوه بر معنای لغوی، بار استعاری پررنگی در حوزه‌های فکری و ادبی دارد.
