لغت نامه دهخدا ( مأباة ) مأباة. [ م َءْ ] ( ع ص ) نفرت انگیز. ( ناظم الاطباء ): ماء مأباة؛ آبی که ناخوش دارند آن را شتران. ( منتهی الارب ). آبی که شتران از نوشیدن آن کراهت دارند. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
