فروزه مند

اردیبهشت (اوستایی: 𐬀𐬴𐬀 𐬬𐬀𐬵𐬌𐬱𐬙𐬀 = اَشَ وَهیشتَ) دومین اَمِشاسْپَند از شش امشاسپندی است که اهورامزدا را در اداره جهان یاری می‌کنند. امروزه امشاسپند به نامیرای مقدس (ورجاوند جاودانه) تعریف می‌شوند که در ادبیات زرتشتی لقب هر یک از فروزه‌های اهورامزدا است. امشاسپندان به ترتیب اهمیت شامل:

سلامتی نه‌تنها مقوله‌ای مرتبط با جسم، که دربرگیرندهٔ ابعاد روانی (مانترایی)، اجتماعی و معنوی نیز می‌باشد و این فروزه‌ها، همه در جلوت سیمرغ در شاهنامهٔ فردوسی (و منابع دیگر) آمیخته‌است.

در دین زرتشتی که بیانگر عرصه‌ای از نبرد حق علیه باطل است، در برابر امشاسپندان که فروزه‌های نیک خدا به‌شمار می‌روند، ردیفی از دیوان نیز وجود دارد که صفات انگره مینو بوده و به جنگ علیه امشاسپندان و کلیه مخلوقات آفرینش خدایی می‌پردازند.

این یشت دارای ۸۳ بند می‌باشد که در بند ۵۲ آن خورشید به همراه ماه و ستارگان به همچون نمادی از آفرینش آمده است. در بند ۴۳ ما به جایگاه خورشید که در بالای فراز کوه هراست، پی می‌بریم. در این بند، بودن خورشید به نمود ایزدی با یکی از فروزه‌هایش است.

و گام‌های بعدی فروزه هَه اوروَتات یعنی رسیدن به کمال در انسان که به تدریج به انسان آرمانی نزدیک خواهد شد.