خیزران مثجر

چون نام کلک او شنود رمح سر شغب خود را فرو نوردد چون شاخ خیزران

اکنون ز هول باد خزان گشت زرد روی برگش چو زعفران شد شاخش چو خیزران

به طشت زر سر سبط رسول جا دادی ز خیزران به لبش چوب آشنا کردی

فرسود خیزران شد و آمود خاک و خون لعلی که بوسه داد پیمبر مکررش

از قضا معشوق آن دل داده مرد شد چو شاخ خیزران باریک و زرد