پیرانه سری

حافظ شیرازی که به سلاطین آل مظفر مهر عمومی داشت، به شاه منصور و خانواده اش عشقی ویژه می‌ورزید. برخی حافظ شناسان، علاقه حافظ به شاه منصور و ولی عهدش سلطان غضنفر را مایه تجدید نیروی سرایش در پیرانه سری حافظ و موجب آفرینش شماری از برترین شاهکارهای او دانسته‌اند، از جمله در قصیده ای مستحکم و شورانگیز که به مدح عاشقانه شاه منصور اختصاص دارد:

عهد پیرانه سری، عشق جوان افتاده ست جوش ایّام بهارم، به خزان افتاده ست

با بتی تا بطی از باده ناب است مرا گاه پیرانه سری عهد شباب است مرا