پی بشک

بشک از خراسان و فوم از عراق بریشاد از ارمن بدین اتفاق

حکیمی گفت: هر کرا دیدم، ویرا نیک تر از خود پنداشتم. چرا که حال خویش بیقین میدانم، اما از او بشک اندرم.

ز دندانم اگر لؤلؤ برد رشک ز بالایم اگر گردد خجل بشک

ساز بشک س تند و می ها ریختند جمله اندر دامنش آویختند

بشر حافی میگفت: کسی مرگ را ناخوش دارد که درباره ی عقبی بشک اندر است و من چنین کس را ناخوش می دارم.