لغت نامه دهخدا
دبوب. [ دَ ] ( ع اِ ) غار دورتک. ( منتهی الارب ). غار عمیق. غار عظیم القعر. شکاف کوه. || ( ص ) فربه از هر چیزی ( برای مذکر و مؤنث آید ). ( منتهی الارب ). چیز فربه. آدمی و جانور بغایت فربه. || مرد سخن چین موذی. || طعنة دبوب؛ یعنی روان گرداننده خون. || جراحةدبوب؛ که خون از آن برآید به سیلان. ( منتهی الارب ).
