لغت نامه دهخدا
درواز و دریواز فروگشت و برآمد
بیمست که یک بار فرودآید دیوار.رودکی.|| چهارسوی بازار. ( ناظم الاطباء ).
درواز. [ دَرْ ] ( اِ ) سؤال به کف. ( ناظم الاطباء ). دریوزه. || کوچه گردی گدایان. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به درویزه شود.
درواز. [ دَرْ ] ( اِخ ) از آبادیهای هرات که نصربن احمد سامانی سالی در آنجا مقیم بوده و رودکی قصیده «بوی جوی مولیان آید همی » را در آنجا سراییده است: امیر [ نصربن احمد ] با آن لشکر بدان دو پاره دیه درآمد که او را غوره و درواز خوانند... زمستان آنجا مقام کردند. ( چهارمقاله چ اوقاف گیب صص 31 - 34 ).
درواز. [ دَرْ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان قلقل رود بخش شهرستان تویسرکان واقع در 15 هزارگزی جنوب شهر تویسرکان و 4 هزارگزی شمال حمیل آباد، با 373 تن سکنه. آب آن از چشمه و قنات و راه آن مالرو از طریق حمیل آباد است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).
