نظام الدین شامی
فرهنگ فارسی
از شاعران و فضلای قرن هشتم و اوایل قرن نهم تبریز و قدیمی ترین مورخان عصر تیموری است. او را شنب غازانی نیز گویند. وی در بغداد می زیست و بسال ۷۹۵ هجری قمری چون امیر تیمور آن ولایت را تصرف کرد بخدمت او پیوست و بسال ۸٠۴ به فرمان امیر تیمور به ضبط و قایع ایام سلطنت او پرداخت و کتاب ظفر نامه را تصنیف کرد و چند سال بعد هنگامی که تیمور عزم سمرقند کرد رخصت طلبید و به موطن خویش تبریز باز گشت و بقیت عمر را در آنجا بسر برد. بجز ظفر نامه مطابق تحقیق آقای حکمت نظام الدین دو کتاب دیگر هم تصنیف کرده است: نخستین ریاض الملوک فی ریاضات السلوک که بنام سطلان اویس مصدر است وانشائی پر تکلف و اغلاق دارد دیگری تلخیصی است از کتاب بلوهر و بیوذاسف که بنام سلطان احمد بهادر خان موشح است.
جمله سازی با نظام الدین شامی
سعادت نامه یا روزنامه غزوات ھندوستان ظاھراً قدیمی ترین متن تاریخی در بیان سوانح بخشی از احوال تیمور ست۔ کارل استوری، فلیکس تائور و ھانس روبرت رویمر و سعید نفیسی و عباس زریاب و احمد منزوی به این تألیف اشارہ کردہ اند و بنا بر بعضی از آن پژوھشھا نظام الدین شامی اغلب مندوجات این کتاب را در ظفر نامه ٔ خود وارد کردہ و از آنجا به زبدۃ التواریخ حافظ ابرو و کتب دیگر رسیدہ است۔
