کلمه «مدحتگری» از ریشه «مدح» گرفته شده و به معنای ستایش و تعریف کردن از کسی به‌ویژه در قالب گفتار یا نوشتار است. این واژه بیشتر بار ادبی و رسمی دارد و در متون کهن برای توصیف کسانی به‌کار می‌رفت که به ستایش پادشاهان، بزرگان یا شخصیت‌های دینی می‌پرداختند.
مدحتگری می‌تواند دو جنبه مثبت و منفی داشته باشد. در جنبه مثبت، بیانگر سپاس‌گزاری، قدردانی و برجسته کردن فضایل فرد است. اما در جنبه منفی، به معنای چاپلوسی یا ستایش افراطی به‌کار می‌رود که برای جلب منفعت یا رضایت دیگران صورت می‌گیرد.
در تاریخ ادبیات فارسی و عربی، مدحتگری نقش پررنگی داشته است؛ شاعران بسیاری در ستایش حاکمان یا بزرگان اشعار مدحی سروده‌اند. در زندگی اجتماعی نیز این مفهوم گاه به‌عنوان ابزار کسب اعتبار یا نزدیکی به قدرت به‌کار می‌رود و گاه نشانه‌ای از ادب و احترام به‌شمار می‌آید.
