لغت نامه دهخدا
صحر. [ ص ُ ] ( اِخ ) وی دختر لقمان است و برادر او را لقیم نام بود. و لقیم و صحر بغارت شدند و شتران بسیار یافتند و لقیم بخانه شد و صحر شتری از آن لقیم را بکشت و پدر خویش لقمان را طعامی ساخت و لقمان چون دانست شتر از آن لقیم است از رشکی که بر فرزند خود میبرد دختر را چنان بزد که درگذشت و این عقوبت مثل گشت هر که را عقوبت بیند و او را گناهی نبود. و گویند ما لی ذنب الا ذنب صحر. و رجوع به البیان و التبیین چ مطبعه رحمانیه ج 3 ص 27 شود.
صحر. [ ص َ ح َ ] ( ع اِ ) سرخی سپیدی آمیخته. ( منتهی الارب ).
صحر. [ ص ُ ح َ ] ( ع اِ ) ج ِ صحرة. رجوع بدان لغت شود.
