زاست

منه رخت اندر این دریا که طوفان زاست گردابش مزن گام اندر این بیدا، که ناپیداست پایانش

معرکه بس فتنه زاست کنج سکونی گزین بیش نمی بایدت، لا و نعم داشتن

صد میکده خون به ساغر دل زان لعل کرشمه زاست ما را

العطش زاست درین وادی تفسیده دلم جگری گرمتر از ریگ روانم دادند

بیکران بحه عشق ارچه بسی طوفان زاست نوح با تست سفر از چه بدریا نکنی

علم‌، دریای ژرف گوهر زاست دل استاد ظرف آن دریاست