تلو

تِلو در لغت به معنای هرگونه خار است. این واژه در فرهنگ‌های معتبری همچون برهان، فرهنگ جهان‌گیری، فرهنگ رشیدی، انجمن‌آرا و آنندراج با تعریف مطلق خار یا همان هر نوع خار ثبت شده است. همچنین، در منابعی مانند ناظم‌الاطباء، این کلمه به‌عنوان معادلی برای واژه‌های علیق و تَمِش (تمشک) به کار رفته است. در متون کهن، برای اشاره به این مفهوم از واژه‌های مترادف دیگری مانند خار، تیغِ شوک، شوکَه و تَمِشک نیز استفاده شده است. بنابراین، تِلو یک اصطلاح عمومی برای اشاره به هر ساختار تیز و خارداری است که معمولاً بر روی ساقه یا شاخه‌ی برخی گیاهان می‌روید. کاربرد این واژه بیشتر در متون ادبی و تاریخی دیده می‌شود و امروزه در گویش عامیانه کمتر رایج است. با این حال، شناخت آن برای درک دقیق متون کلاسیک و پیوند دادن زبان فارسی به ریشه‌های عمیق تاریخی‌اش حائز اهمیت فراوان است.