الفاظ

[ویکی فقه] ـــ اَلْفاظ، عنوان بخشی از بدنه اصلی اصول فقه که به عنوان مقدمه ای برای استنباط احکام شرع از ادله، به بررسی مباحث لفظی می پردازد. ـــ الفاظ، اصوات خارج شده از دهان است.
لفظ، صوتی است که از دهان خارج می گردد (معتمد بر مخرج فم می باشد) خواه دارای معنا باشد (مستعمل) و خواه بی معنا باشد (مهمل)؛ «اللفظ ما یتلفظ به الانسان او فی حکمه مهملا کان او مستعملا». 
اقسام الفاظ، به لحاظهای مختلف
الفاظ، به لحاظ های مختلفی تقسیم می شود:۱. از لحاظ موضوع له- و معنا-، به متحد المعنی و متکثر المعنی؛۲. از لحاظ وضع، به مهمل و مستعمل؛۳. از لحاظ ظهور و خفای معنا، به واضح الدلالة و خفی الدلالة؛۴. از لحاظ رابطه معانی، به متباین و مترادف؛۵. از لحاظ استعمال، به صریح و کنایه. 
مبحث الفاظ در کتب اصول فقه
مبحث الفاظ در کتب اصول فقه همواره به عنوان بخش آغازین مطرح بوده، و چگونگی ارتباط آن با علم اصول و گنجیدن آن در تعریف هایی که از علم اصول ارائه شده، مورد بحث بوده است. با وجود تأخری که احساس می شود مباحث الفاظ از نظر رتبه نسبت به مباحث ادله داشته، و تنها به عنوان یک ضرورت به دانش اصول افزوده شده است، در نگاه تاریخی مباحث الفاظ از کهن ترین مباحث علم اصول بوده، و پیدایی آن تأخر زمانی نسبت به مباحث ادله نداشته است.