در شعر فارسی به واژه یا واژه‌هایی اطلاق می‌شود که به‌طور مکرر و بدون تغییر در انتهای بیت‌ها یا مصراع‌ها و پس از قافیه قرار می‌گیرند. این عنصر در شعر فارسی از اهمیت بالایی برخوردار است و در طول تاریخ، استفاده از آن ها به‌ویژه انواع پیچیده‌تر، افزایش یافته است. به‌گونه‌ای که بیشتر غزل‌های معروف دارای آن هستند و در هنگام خواندن شعر، ممکن است برای تأکید بر ردیف، پیش یا پس از آن مکث شود. ردیف می‌تواند شامل یک هجا یا چند کلمه باشد و در برخی موارد، خود یک جمله کامل را تشکیل می‌دهد. اگرچه در منابع مختلف تعاریف متفاوتی از ردیف وجود دارد، اما کامل‌ترین تعاریف معمولاً استفاده از ضمیرها را نیز به‌عنوان نوع مجاز می‌شمارند. با این حال، بیشتر آن ها از یک اسم یا فعل تشکیل می‌شوند و فعل است به‌عنوان رایج‌ترین ردیف در اشعار فارسی شناخته می‌شود. یکی از ویژگی‌های بارز شعر فارسی به شمار می‌آید و در قالب‌های شعری که از شعر عربی نشأت گرفته‌اند کمتر دیده می‌شود، در حالی که در قالب‌های دیگری مانند دوبیتی و غزل بیشتر کاربرد دارد. در شعر عربی نیز به‌ندرت استفاده می‌شود و به احتمال زیاد از شعر فارسی الهام گرفته شده است. همچنین، اشعار ترکی، هندی و اردو نیز گاهی از آن بهره می‌برند که احتمالاً تحت تأثیر شعر فارسی قرار گرفته‌اند. قدیمی‌ترین نمونه‌های آن در اشعار اولیه فارسی، از جمله شعرهای عامیانه، قابل مشاهده است.
