پدر به عنوان یک نهاد خانواده، نقشی حیاتی در شکل‌گیری شخصیت و هویت فرزندان دارد. او نه تنها الگوی رفتاری برای فرزندان است، بلکه تأثیر عمیقی بر ارزش‌ها و نگرش‌های آنها دارد. در بسیاری از فرهنگ‌ها، پدر به عنوان نماد قدرت و سرپرستی شناخته می‌شود و مسئولیت‌های او شامل تأمین امنیت و تربیت فرزندان می‌باشد. این نقش پدرانه می‌تواند به شکل‌های مختلفی در خانواده‌ها نمایان شود. برخی پدران به شیوه‌ای سنتی و محافظه‌کارانه عمل می‌کنند، در حالی که دیگران ممکن است رویکردی مدرن و منعطف‌تر داشته باشند. در هر دو حالت، ارتباط نزدیک و سازنده میان پدر و فرزندان، احتمال ایجاد یک محیط سالم و حمایتی را افزایش می‌دهد. در نهایت، پدر نه تنها به عنوان یک سرپرست بلکه به عنوان یک دوست و مشاور برای فرزندان عمل می‌کند. این رابطه دوسویه، منجر به رشد و توسعه شخصیت فرزندان می‌گردد و پایه‌های محکم‌تری را برای زندگی آینده آنها فراهم می‌آورد. بدین ترتیب، تأثیر پدر بر زندگی فرزندان به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین ریشه‌های هویت انسانی قابل توجه است.
