زمستان، چهارمین فصل سال در تقویم جلالی و نخستین فصل در تقویم میلادی است. این فصل به عنوان سردترین فصل سال شناخته می‌شود. در نیم‌کره شمالی، زمستان شامل ماه‌های دی، بهمن و اسفند است، در حالی که در نیم‌کره جنوبی، ماه‌های تیر، مرداد و شهریور به عنوان زمستان شناخته می‌شوند. معمولاً در این فصل دما به شدت کاهش می‌یابد و در برخی مناطق، به ویژه در کشورهایی مانند روسیه، دما به زیر صفر درجه سانتی‌گراد می‌رسد و حتی به -۵۱ درجه نیز می‌رسد. در این فصل، برخی از حیوانات مانند خرس‌ها به خواب زمستانی می‌روند و با آغاز بهار دوباره به زندگی بازمی‌گردند. وقتی از خواب بیدار می‌شوم و به حیاط می‌روم، به نظر می‌رسد آسمان یک پوشش سفید و زیبا بر تن زمین تازه عروس خود انداخته است. زمین به وضوح از این لباس عروس خوشش آمده است. درختان و خیابان‌ها به عنوان ساقدوش‌های عروس و ابرهای زیبا به عنوان ساقدوش داماد در این جشن حضور دارند. همه مردم به این مهمانی زیبا دعوت شده‌اند و با لباس‌های گرم و زیبا به این مراسم می‌روند و با ظاهری آراسته در این جشن شرکت می‌کنند. زمستان فصلی است که با روزهای کوتاه و شب‌های طولانی و سرد همراه است. در نیم‌کرهٔ شمالی، میانگین دما در ماه دی به پایین‌ترین حد خود می‌رسد. ویژگی‌های این فصل شامل بوران، برف، کولاک، یخ‌بندان معابر و جاده‌ها، مه و پوشش برفی کوه‌ها است که هر یک به تنهایی می‌تواند باعث اختلال در تردد شود. گاهی اوقات، پدیده‌ای نادر به نام یخ‌مه در طول زمستان رخ می‌دهد که شامل بلورهای یخ معلق در هواست و تنها در دماهای بسیار پایین مشاهده می‌شود. در نیم‌کرهٔ جنوبی، به دلیل اقلیم اقیانوسی بیشتر و خشکی کمتر در عرض‌های پایین‌تر از ۴۰- درجه، زمستان‌ها ملایم‌تر و برف و یخ کمتری وجود دارد. در این نواحی، بارش برف بیشتر در مناطق مرتفع مانند رشته کوه‌های آند، کوه‌های نیوزیلند و نواحی جنوبی پاتاگونیا در آمریکای جنوبی اتفاق می‌افتد. در قطب جنوب، برف در طول سال باریده می‌شود. فصل زمستان از نظر نجومی با نقطه انقلاب زمستانی که کوتاه‌ترین روز سال است آغاز و با نقطهٔ اعتدال بهاری پایان می‌یابد.
