واژه به زور در زبان فارسی به معنای به اجبار می باشد. توسل به زور بر اساس حقوق بین‌الملل عرفی و حقوق معاهده‌ای ممنوع است. در بند ۴ ماده ۲ منشور ملل متحد آمده است: اعضای سازمان ملل متحد در روابط بین‌المللی خود از تهدید یا توسل به زور علیه تمامیت ارضی، استقلال سیاسی هر کشور یا هر گونه رفتاری که با اهداف ملل متحد مغایرت دارد، خودداری خواهند کرد. به گفته لوئیس دوسوالدبک، دبیرکل کمیته حقوق‌دانان بین‌المللی، این اصل یکی از ارزشمندترین اصول منشور ملل متحد است زیرا از توسل به زور که کشورها به طور طبیعی به آن تمایل دارند، جلوگیری می‌کند. اگرچه برخی مفسران معتقدند که منع ذکر شده در بند ۴ ماده ۲ فقط کشورها را از استفاده از زور علیه تمامیت ارضی و استقلال سیاسی دیگر کشورها منع می‌کند، اما نظر عمومی بر این است که تمامیت ارضی و استقلال سیاسی تنها دو عنصر تقویت‌کننده هستند و این منع شامل یک ممنوعیت عمومی می‌شود، به جز دو مورد ذکر شده در منشور ملل متحد: دفاع مشروع و اقدامات شورای امنیت بر اساس فصل هفتم. این تفسیر در تاریخچه منشور ملل متحد نیز به نوعی بیان شده است.
