تأویه

لغت نامه دهخدا

( تأویة ) تأویة. [ ت َءْ ی َ ] ( ع مص ) ( از «أوی » ) پناه و جای گرفتن. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). || پناه و جای دادن کسی را. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ).
تأویه. [ ت َءْ ] ( ع مص )( از «أوه » ) آوخ کردن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ). آه گفتن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).