اشْقِیطُون، با تلفظ صحیح اَشْقِیطُون، نامی است که در متون کهن فارسی به یکی از فرآورده‌های دارویی اختصاص دارد. این واژه، که با املای اَشْقِیطُون و گاهی با نشانۀ اختصاری [اَطَ] ثبت شده، در فرهنگ‌های لغت به‌عنوان داروی چشم معرفی شده است. کاربرد اصلی آن در حوزه پزشکی سنتی، درمان امراض چشمی بوده و در زمرۀ داروهای مورد استفادۀ حکیمان و عطاران قرار می گرفته است.
این دارو که با نام‌های دیگری همچون قَطُور و کَحْل نیز شناخته می‌شده، عمدتاً به شکل مایع و برای ریختن در چشم به کار می رفته است. در منابع تاریخی، از جمله کتاب مؤلفۀ دزی، به کاربرد دارویی اشقیطون اشاره شده و آن را معادل داروهای چشم یا اَدویۀ چشمی برشمرده‌اند. این نشان می‌دهد که این ماده در طب سنتی، جایگاه ویژه‌ای به عنوان یک داروی موضعی برای بینایی داشته است. با توجه به قدمت این واژه و تحول زبان فارسی، امروزه استفاده از اصطلاح اشقیطون در متون علمی و پزشکی مدرن متداول نیست و جای خود را به واژه‌های دقیق‌تر و استانداردتری مانند قطره‌چشمی داده است. با این حال، مطالعۀ چنین واژه‌هایی از نظر تاریخ پزشکی و زبان‌شناسی حائز اهمیت است و گویای غنای فرهنگی و دانش پزشکی در تمدن اسلامی-ایرانی می‌باشد.
