حرف ردف

حرف رَدْف در عروض فارسی، از اصطلاحات مربوط به قافیه است. بر اساس تعریف شمس قیس رازی، هرگاه یکی از حروف «الف»، «واو» یا «یاء» بلافاصله پیش از «رَوی» (حرف اصلی قافیه) قرار گیرد، به آن حرف، رَدْف گفته می‌شود و به قافیه‌ای که دارای چنین حرفی باشد، مُرْدَف اطلاق می‌گردد. این امر مشروط به آن است که حرف پیش از «واو» مضموم (دارای ضمه) و حرف پیش از یاء مکسور (دارای کسره) باشد؛ در حالی که حرف پیش از «الف» همواره مفتوح (دارای فتحه) است.

در این تقسیم‌بندی، ضمهٔ پیش از واو و کسرهٔ پیش از یاء هر کدام به دو گونه‌ی مشبَّع و مُلَیَّن تقسیم می‌شوند. ادیبان متقدم، حرکات مشبَّع را معروف و حرکات مُلَیَّن را مجهول می‌نامیدند. همچنین، هر حرف ساکن غیر از حروف مد و لین که پیش از رَوی بیاید، حرف قید نامیده می‌شود. اگر پیش از این حرف قید، یکی از حروف مد و لین قرار گیرد، در آن موقعیت، حرف قید به عنوان رَدْفِ زائد شناخته شده و حرف مد یا لین پیش از آن، رَدْفِ اصلی محسوب می‌گردد.