فغان بردن به معنای فریاد برآوردن یا فریاد بلند کردن است. این واژه معمولاً برای توصیف حالتی به کار می‌رود که فردی به دلیل ناراحتی، درد، یا احساسات شدید دیگر، صدای خود را بلند می‌کند و به نوعی احساسات خود را ابراز می‌کند.
این اصطلاح به ویژه در ادبیات فارسی و شعرها به کار می‌رود، جایی که شاعران از آن برای بیان غم، اندوه، یا دردهای عاطفی استفاده می‌کنند. فغان بردن ممکن است به معنای ناله کردن یا شکایت نیز باشد، به ویژه در مواقعی که فرد در حال بیان درد و رنج خود است.
