دیگ بند

شب همی‌جوشم در آتش همچو دیگ روز تا شب خون خورم مانند ریگ

چون نمک دیگ و چو جان در بدن از همه ظاهرتر و پنهان ماست

بی گرمی سخای تو در دیگ آرزو هفتاد ساله پختهٔ آمال خام باد

چو گشتندی از کار پرداخته بدندی زنان دیگ‌ها ساخته

مرغ بی‌هنگام و راه بی‌رهی آتشی پر در بن دیگ تهی

دگر عیش جهان بر من تمام است چو با دیگ حلیمابی آبی رسیدم