دوغ کرۀ ترش

که او را دیده‌ام من مست دوغ است زوی‌گر گفته کس چیزی دروغست

به دوغ گنده و آب چه و بیابان‌ها حیات خویش به بیهوده چند فرسایید

دوغ بایی بپز که از چپ و راست در وی افتند چون مگس در ماست

گرچه داری ز دادشان در دست دوغ خوردی و یا ز خَمری مست ؟

چه می‌خواهی چه می‌گویی کجایی سخن از دوغ گوی ای روستایی