کردار به معنای آنچه که فرد انجام می‌دهد یا چگونگی رفتار او در موقعیت‌های مختلف است. این واژه بیانگر اعمال و واکنش‌های انسان در زندگی روزمره است و نشان می‌دهد که فرد چگونه در برابر دیگران و شرایط مختلف عمل می‌کند. به عنوان مثال، کردار نیک به معنای رفتار خوب و اخلاقی است که از درون پاک، نیت صادق و وجدان بیدار سرچشمه می‌گیرد و موجب بهبود روابط انسانی می‌شود. این مفهوم در حقیقت پیوندی میان اندیشه و عمل ایجاد می‌کند و نشان‌دهنده‌ی هماهنگی میان گفتار و رفتار فرد است.
این واژه همچنین می‌تواند به جنبه‌های اخلاقی و شخصیت فرد اشاره کند. اعمال انسان نشانه‌ای از درون او هستند و بازتابی از باورها، ارزش‌ها و تربیت اخلاقی او به شمار می‌آیند. به عنوان مثال، کردار انسان به رفتارها و اعمال او در زندگی اشاره دارد و ملاکی برای سنجش درستی، صداقت و مسئولیت‌پذیری او محسوب می‌شود. در بسیاری از دیدگاه‌های دینی و فلسفی، نیک بودن در عمل، نشانه‌ی ایمان و خرد است و سبب تعالی روح و جامعه می‌گردد.
در اشعار و نثر فارسی، این واژه ممکن است به عنوان مفهومی برای توصیف ویژگی‌های شخصیتی یا اخلاقی شخصیت‌ها به کار رود. شاعران بزرگی چون سعدی، فردوسی و مولوی از این واژه برای بیان جوهر درونی انسان بهره گرفته‌اند و آن را معیار قضاوت درباره‌ی خوبی یا بدی افراد دانسته‌اند. در چنین متونی، نیکی در رفتار و درست‌کاری نشانه‌ی انسانیت و فرزانگی است، در حالی که زشتی در عمل، نماد جهالت و خودخواهی محسوب می‌شود.
