براهْمه یکی از طبقات اجتماعی و دینی در هندوستان هستند که در متون کهن فارسی و عربی به آنها اشاره شده است. این گروه از منکران رسالت پیامبران به شمار میروند و بعثت رسولان را بر خداوند جایز نمیشمارند. بر اساس منابعی همچون مفاتیح العلوم خوارزمی و کشفاف اصطلاحات الفنون، براهمه به یگانگی آفریدگار جهان اقرار دارند و عبادت را بدون هدایت پیامبران و تنها از طریق تفکر در آفرینش انجام میدهند. آنان خود را از نسل ابراهیم میدانند و مدعی هستند کتابی دارند که به دست او نوشته شده، اما آن را وحی آسمانی نمیخوانند.
این کتاب شامل پنج بخش است که چهار بخش آن برای عموم قابل مطالعه است، اما بخش پنجم تنها برای کسانی مجاز شمرده میشود که در دانش به درجهای والا رسیده باشند. بیشتر براهمه در شهرهای هند ساکن هستند و برخی از هندوان نیز برای کسب موقعیت اجتماعی، خود را به لباس و نام آنان درمیآورند، هرچند در واقعیت از این طایفه نیستند و حتی در میان براهمه اصیل به بتپرستی متهم میشوند. در متونی مانند کلیله و دمنه نیز از براهمه به عنوان گروهی از علما و حکمای هند یاد شده که در گردآوری این کتاب نقش داشتهاند. این واژه در برخی متون به صورت جمع ابراهیم نیز به کار رفته است. همچنین در لغت هندی، برهمن به معنای وزیر آمده که در متون ادبی فارسی بازتاب یافته است. این گروه با وجود اعتقاد به خدای یگانه، به دلیل انکار نبوت، در زمرهٔ ملل منکر رسالت شناخته میشوند.