واژۀ بیدا که در زبان فارسی به صورت بِیدا نگاشته میشود، ریشه‌ای عربی دارد و در زبان انگلیسی نیز به صورت بیضا شناخته میشود. این کلمه در اصل به معنای صحرا یا بیابان است و بر مکانی گسترده، فراخ و عاری از پوشش گیاهی انبوه دلالت دارد. تلفظ صحیح آن در فارسی، با تأکید بر هجای اول، به صورت بِـیدا می‌باشد و رعایت نیم‌فاصله در نگارش آن ضروری است.
از منظر ادبی و توصیفی، بیدا مفهومی فراتر از یک سرزمین خشک و بی‌آب را در بر می‌گیرد و بر پهنه‌ای دلالت می‌کند که عریان در برابر آسمان قرار گرفته و گاه نماد خلوت، تنهایی یا عظمتی بیکران است. این واژه در متون کهن فارسی و عربی، اغلب برای توصیف فضایی بیکران و گاه برای ایجاد حسِّ حزن یا عظمت به کار رفته و با مفاهیمی همچون سفر، آزمون و گذر همراه بوده است.
در نگارش امروزی، رعایت املای صحیح این واژه به صورت بِیدا و توجه به نشانه‌ی گذاری و فاصله‌های مناسب، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است تا اصالت تلفظ و معنای آن محفوظ بماند. بنابراین، کاربرد درست این کلمه در متون رسمی و ادبی، نه تنها به غنای زبان می‌افزاید، بلکه دقت در انتقال مفهوم جغرافیایی و عاطفیِ نهفته در آن را نیز تضمین می‌نماید.
