یکی از صفات پروردگار متعال که در قرآن کریم به دفعات ذکر شده، صفت عزیز است که معمولاً در کنار دیگر صفات خداوند در متن یا انتهای آیات آمده است. واژه عزیز از ریشه عزّة گرفته شده و به حالتی اطلاق می‌شود که مانع از شکست انسان می‌گردد. همچنین، به زمین سخت و محکم نیز گفته می‌شود. این واژه به کسی اطلاق می‌شود که به دلیل قدرت و قوتش، بر امور غالب و مسلط است و نمی‌تواند مغلوب شود.
بسیاری از مفسران این واژه را از اسماء حسنی به شمار آورده و بیان کرده‌اند که خداوند ذات مقدسش را با این صفت توصیف کرده است، زیرا وجود او به عزت حقیقی‌اش منحصر بوده و از هرگونه نقص و شریک در مقام الوهیتش پاک است. این صفت، خداوند کریم را به عنوان قادر مطلق بر همه موجودات توصیف می‌کند، به گونه‌ای که هیچ موجودی را نمی‌توان با او مقایسه کرد. او همواره بر جهان و جهانیان غالب و چیره است و شایسته است که او را با عزت و عظمت یاد کنیم و همواره با عبودیت خالصانه به ساحت مقدسش اظهار ارادت نماییم. لغویون در معنای اصلی عزت و عزیز توافق دارند، اما در مصادیق و ارتباط آن با ریشه کلمه نظرات متفاوتی دارند.
