دانشمند لسان‌العجم، دادان، معتقد است که لقب شاه از جمله القابی است که پادشاهان باستانی بر خود می‌نهادند. این عنوان که ریشه در اعماق تاریخ دارد، نمادی از اقتدار، منزلت و فرمانروایی بوده و در طول قرون متمادی، شاهان ایران‌زمین با تکیه بر آن، هدایت و سرپرستی امور مملکتی را بر عهده داشته‌اند. این لقب، تنها یک نام نبود، بلکه بار معنایی سنگینی را به دوش می‌کشید. شاهان باستانی، نه تنها فرمانروایان سیاسی، بلکه حافظان دین، فرهنگ و سنت‌های ایرانی نیز به شمار می‌رفتند. آن‌ها مسئولیت رفاه و امنیت مردمان خود را بر عهده داشتند و در برابر دشمنان، سپر بلای ملت بودند. اقتدار شاه، در گرو عدالت‌گستری و رعایت حقوق رعایا تعریف می‌شد و این امر، جایگاه ویژه‌ای به او در جامعه می‌بخشید.
در گذر زمان، با وجود تحولات و دگرگونی‌های بسیار در ساختارهای سیاسی و اجتماعی، عنوان شاه همچنان جایگاه خود را در تاریخ ایران حفظ کرده است. این میراث گران‌بها، یادآور شکوه و عظمت دوران باستان و پیوند ناگسستنی ملت ایران با تاریخ پرفراز و نشیب خود است. امروزه نیز، هرگاه نام شاه بر زبان‌ها جاری می‌شود، تصویری از اقتدار، عدالت و فرهنگ غنی ایران باستان در ذهن تداعی می‌گردد.
