ایل نشین به مکانی اطلاق می‌شود که ایل، که خود به مجموعه‌ای از طوایف و تیره‌های چادرنشین گفته می‌شود، در آن اقامت می‌گزیند. این اصطلاح بیانگر سکونتگاه موقت یا فصلی ایلات است و به مناطقی اشاره دارد که به طور سنتی محل اتراق و استقرار جامعه عشایری بوده است. در گذشته، این مکان‌ها اغلب در دشت‌ها، مراتع سرسبز و یا دامنه‌های خوش آب و هوای کوهستان‌ها قرار داشتند تا نیازهای دام و انسان را تأمین کنند.
گسترش این مفهوم به فضایی که ایل منزل کند، به معنای در نظر گرفتن کل اکوسیستم زیست ایل در آن منطقه است. این شامل نه تنها محل برپایی چادرها و سکونتگاه‌ها، بلکه چراگاه‌های دام، مسیرهای کوچ، منابع آب و همچنین فضاهای اجتماعی و فرهنگی مربوط به زندگی ایل می‌شود. بنابراین، ایل نشین فراتر از یک مکان فیزیکی صرف، به مرکز ثقل فعالیت‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه عشایری در یک دوره زمانی مشخص تبدیل می‌گردد.
