مهدی خویی

مهدی خویی. [ م َ ی ِ خ ُ ] ( اِخ ) پسر میرزا نصیر. خدمت دیوانی داشته و در فن انشا ماهر بوده و شعر می سروده است و در اواخر عمر سلوک عرفانی داشته و منزوی بوده و در حدود 1268 هَ. ق. زنده بوده است. از اوست:
اسیر آن دو گیسویم که جا در پرنیان دارد
که رای پیر او مر دین و دولت را زیان دارد
سبک روح است زلف مشکسای او ولی با من
چو فخر دین و دنیا گاه گاهی سر گران دارد.( از دانشمندان آذربایجان ص 364 ) ( از مجمعالفصحا ج 2 ص 439 ).و رجوع به فرهنگ سخنوران و مجمعالفصحا شود.

پسر میرزا نصیر خدمت دیوانی داشته و در فن انشا ماهر بوده و شعر می سروده و در اواخر عمر سلوک عرفانی داشته و منزوی بوده و در حدود ۱۲۶۸ ه. ق. زنده بوده است.

💡 مهدی جهانی تو که دجال حوادث از حال به حالی شده وز خوی به خویی