دیبای شب افروز

پروانه صفت گر تو بسوزی ز غم دل آن شمع شب افروز چه پروای تو دارد

از آتش سودای تو چون کرم شب افروز هر شام چراغ خود و پروانهٔ خویشم

بسان شمع شب افروز نکته هاش ولیک برو چو چشم ببسته بریسمان روشن

باد سحرگه نشاند شمع شب افروز ماه پرتو قندیل صبح ساخت جهانرا منیر

شبم ز شعله شمع و چراغ مستغنی ست چنین که مشعله آه من شب افروز است