بی‌آنکه، به عنوان یک حرف ربط مرکب، نقش مهمی در پیوند دادن جملات و ایجاد رابطه‌ای منطقی میان آن‌ها ایفا می‌کند. این ترکیب به‌صورت بی‌آنکه و با رعایت نیم‌فاصله میان «بی» و «آنکه» نوشته می‌شود و بیانگر حالتی است که یک عمل یا وضعیت، بدون وقوع عمل یا وضعیت دیگری رخ داده است. کاربرد صحیح این حرف ربط، علاوه بر رعایت املای دقیق، مستلزم توجه به ساختار دستوری جمله و جایگاه مناسب آن در متن است.
از نظر دستوری، این حرف ربط برای بیان قیدی منفی به‌کار می‌رود و معمولاً جمله‌ای را که پس از خود می‌آید، به جملهٔ اصلی پیوند می‌زند. برای نمونه، در جملهٔ او سال‌ها در آن شهر زندگی کرد، بی‌آنکه هیچ دوستی پیدا کند، بخش پس از بی‌آنکه بیانگر عملی است که محقق نشده است. این ساختار کمک می‌کند تا رابطهٔ معنایی بین دو بخش جمله به‌شکلی فشرده و ادبی بیان شود.
رعایت نگارش صحیح این واژه، از جمله استفاده از نیم‌فاصله و پرهیز از فاصلهٔ کامل یا چسباندن اجزای آن، برای حفظ یکدستی و استانداردهای زبان نوشتاری ضروری است. کاربرد درست بی‌آنکه نه‌تنها از بروز ابهام در متن جلوگیری می‌کند، بلکه نشان‌دهندهٔ تسلط و دقت نویسنده در به‌کارگیری ظرایف زبان فارسی است. بنابراین، اهتمام به املای دقیق و جایگاه نحوی آن، گامی مهم در غنای نوشتار محسوب می‌شود.
