ارنوبیوس (Arnobius) یکی از متفکران برجسته مسیحی در قرن چهارم میلادی بود که در دوران امپراتوری دیوکلتیان (۲۸۴–۳۰۵ میلادی) می‌زیست. او اهل سیسکا ونریا (Sicca Veneria) در شمال آفریقا بود و در ابتدا به عنوان یک ریتوریکان (معلم فن سخنوری) شناخته می‌شد. بر اساس نوشته‌های سنت جروم، او پیش از مسیحیت، در مقام یک معلم ریتوریک در سیسکا ونریا فعالیت می‌کرد و به مسیحیت گروید.
ارنوبیوس مهم‌ترین اثر خود را با عنوان Adversus Nationes (که در برخی نسخه‌ها Adversus Gentes نیز آمده است) نوشت. این اثر در هفت کتاب، به دفاع از مسیحیت در برابر انتقادات و حملات پیروان ادیان دیگر می‌پردازد. در این کتاب، او به نقد خدایان روم باستان، معابد، قربانی‌ها و دیگر جنبه‌های دین‌داری روم پرداخته و مسیحیت را به عنوان دینی برتر معرفی می‌کند. در کتاب دوم، او برای اولین بار استدلالی مشابه با شرط پازال را مطرح می‌کند که در آن می‌گوید در صورت تردید در دین، بهتر است به آن ایمان آورد تا از عواقب منفی احتمالی در امان بماند.
ارنوبیوس به عنوان یک مدافع پرشور مسیحیت شناخته می‌شود که در دوران خود به مقابله با انتقادات پیروان ادیان دیگر پرداخت. آثار او تأثیر زیادی بر توسعه اندیشه‌های مسیحی در دوران باستان داشت و به عنوان یکی از منابع مهم در تاریخ‌نگاری مسیحیت اولیه مورد استفاده قرار می‌گیرد.