اهل درون

اهل درون ترکیبی اضافی و از اصطلاحات ادبیات فارسی است که به‌صورت اسم مرکب به‌کار می‌رود. این عبارت به‌طور کنایی بر اولیاء، مقرّبان، خواص و محرم اسرار دلالت دارد و در متون عرفانی و ادبی کاربرد گسترده‌ای دارد. در منابع کهن ادبی همچون هفت قلزم و فرهنگ‌هایی مانند ناظم‌الاطباء نیز این ترکیب به‌همین معانی آمده و بر جایگاه بلند معنوی و عرفانی افراد اشاره دارد. این اصطلاح معمولاً برای اشاره به کسانی به‌کار می‌رود که از نظر سلوک معنوی به درجه‌ای از قرب و آگاهی رسیده‌اند که محرم اسرار الهی و عرفانی شمرده می‌شوند. برای دریافت اطلاعات بیشتر دربارهٔ این ترکیب و مشتقات آن، می‌توان به مدخل‌های مربوط به واژهٔ اهل و ترکیبات آن در فرهنگ‌های معتبر فارسی مراجعه نمود. این اصطلاح گویای ظرافت و غنای زبانی در بیان مفاهیم بلند عرفانی است.