ناکاسته

ماه را ماند رخش ناکاسته زلف چون شب ماه را آراسته

روی بخت او همیشه چون مه ناکاسته است خط امرش حصن امن خلق را پیراسته است

به شب ماه ناکاسته چون بود چنان بود اگر مه به افزون بود

چو گیرد کمی ماه ناکاسته شره گردد از جمله برخاسته

روی تو که رشک ماه ناکاسته است باغی است که از هر گلی آراسته است

خالیست میان آن مه ناکاسته را گر مهر نهد کسی چنین خواسته را