دارمه

زینْگٰالِهْ دِلْ دارمه من،‌ای یارِهْ دارون! کَمین کرده شه یارره بدامه تالُون

تا بَکِتْ به مه دِلْ حلقه‌های ته زِلْفْ جانْ دارمه یکی کمّه فدایِ ته زَلْفْ

امیر گِنِهْ: که دارْمِهْ هِوایِ ته عِشْقْ دلْ دارمه هزارْ داغ به سودایِ ته عِشْقْ

کس نداره این‌حالْ که شَبْ دارمه یارونْ! سوزمِّهْ تنه تَشْ و تَبْ دارمه یارونْ!

نیّت‌ره همینْ روز و شبْ دارمه یارون! پروانه صفتْ، مَیلِ شبْ دارمه یارون!

دلْ دارْمه یکی، دارْنه تنه هوایی چشْ دارمه یکی، دایمْ به اَندوه هٰایی