ماتمزده

چند گویم من ماتمزده یی سودایی ای مرا دل ز غمت واله جان شیدایی

دل ماتمزدهٔ مادر زاریست که مرگ از زمین همره داغ پسر آورده برون

دو ماتمزده مویه کردند سر یکی گفته ای شاه و آن یک پدر

بفرمود با زینب (ع) غمزده که ای خواهر زار ماتمزده

تا شربت عالم نشود خونابه قوت من ماتمزده نتواند بود

جان بی‌رخ تو درد دل غمزده داند ماتمزده حال دل ماتمزده داند