فراموشی

کلمه‌ی «فراموشی» در فارسی به معنای از یاد بردن، کم‌رنگ شدن یا از دست دادن توانایی یادآوری اطلاعات و خاطرات است. این واژه از فعل «فراموش کردن» گرفته شده و به حالتی اشاره دارد که فرد قادر به یادآوری اطلاعات، خاطرات یا امور گذشته نیست. این حالت می‌تواند موقت باشد، مانند وقتی که نام کسی یا کاری را لحظه‌ای به یاد نمی‌آوریم، یا دائمی و جدی باشد، مانند انواع اختلالات حافظه در پزشکی. این پدیده می‌تواند دلایل مختلف داشته باشد، از جمله خستگی، استرس، پیری، بیماری یا آسیب مغزی. در ادبیات فارسی، فراموشی گاه به عنوان نماد غفلت، از دست دادن ارزش‌ها یا فراموش شدن نام و یاد افراد به کار رفته است. از نظر روانشناسی، فراموشی بخش طبیعی فرآیند حافظه است و مغز گاهی اطلاعات غیرضروری را از یاد می‌برد تا فضا برای اطلاعات مهم‌تر باز شود. هم‌معنی‌های این واژه شامل ناپایداری حافظه، از یاد بردن و غفلت است. در مکالمات روزمره، فراموشی می‌تواند به فراموش کردن امور کوچک یا خاطرات مهم اشاره داشته باشد. این واژه معمولاً صفتی منفی تلقی می‌شود، ولی در برخی موارد می‌تواند طبیعی و اجتناب‌ناپذیر باشد.